Байлық пен ақыл
Қарияның төрт ұлы болыпты. Ұлдарын жинап алып:
-Балаларым, мен қартайдым. Сендер ержеттіңдер. Кімнің ақылы мен байлығы сай болса, сол менің мұрагерім болады,-депті.
Үлкен ұлы асыл тасты жүзікті қолын көрсетіп:
-Міне, кім бай болса, сол ақылды,-депті.
Екінші ұлы асыл киімдерін киіп келеді де:
-Мені көргендер ақылым мен байлығымның алдында бас иеді,-дейді.
Екінші ұлы күміспен, алтын тастармен әшекейленген белдігін буынады да: -Мұндай белдік ешімде жоқ,-дейді.
Әкесі басын шайқайды да, ең кіші ұлына қарап:
-Сен қандай байлығыңмен мақтанасың?-дейді.
Сонда кенжесі былай депті:
-Менде асыл тасты жүзік те, сәнді киім де, қымбат тастармен әшекейленген белдік те жоқ. Тек еңбек сүйгіш екі қолым, қайрат -жігерге толы жүрегім бар.
Қария кенже ұлының жауабына риза болыпты. Оны өзінің мұрагері етіп қалдырыпты. Ал үлкен балаларына інісінің айтқанынан шықпауды өсиет етіпті.
Әкесінің балаларына айтқан өсиеті